Pierre de Coubertin (1863-1937) swoją działalnością pisarską i organizacyjną tworzył "symfonię" pedagogiczną składającą się z dwóch części: igrzysk olimpijskich i reformy oświaty. Pierwsza z nich "poszybowała przez świat jak błyszczący sterowiec", druga (niedokończona) "torowała sobie drogę jak kret".
Tytuł książki sugeruje, że jeśli współczesna edukacja olimpijska uwzględni postulaty pedagogiki międzykulturowej, będzie dokończeniem tej pedagogicznej "symfonii". Zaproponowany przez Autorów termin "międzykulturowa edukacja olimpijska" ma podkreślać, że edukacja olimpijska już w swojej istocie, a zwłaszcza ze względu na historyczne intencje twórcy olimpizmu - Pierre’a de Coubertina - musi mieć charakter międzykulturowy.
Sto lat temu restaurator igrzysk olimpijskich nie używał jeszcze tego określenia, bo wypracowano je na gruncie pedagogiki dopiero w drugiej połowie XX w. Autorzy stosują je, ponieważ międzykulturowość jest warunkiem sine qua non edukacji olimpijskiej. Nie ma znaczenia, czy jest ona realizowana na poziomie globalnym w trakcie igrzysk, czy w małej szkole na prowincji podczas lekcji wychowania fizycznego. Wszędzie tam, gdzie powiewa flaga olimpijska, powinny unosić się duch wzajemnego szacunku dla odmienności kulturowych oraz troska o własną narodową tożsamość.
Katarzyna Płoszaj - pedagog, doktor nauk o kulturze fizycznej. Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego, Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie oraz Międzynarodowej Akademii Olimpijskiej w Olimpii. Zawodowo związana z warszawską AWF. Autorka wielu publikacji naukowych i popularnonaukowych z zakresu pedagogiki sportu i pedagogiki olimpijskiej.
Wiesław Firek - filozof, doktor nauk o kulturze fizycznej. Absolwent krakowskiej AWF, Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Międzynarodowej Akademii Olimpijskiej w Olimpii. Badacz olimpizmu i sportu z perspektywy filozoficznej. Autor Filozofii olimpizmu Pierre’a de Coubertina (2016). prof. dr hab. Anna Wiłkomirska
Międzykulturowa edukacja olimpijska jest publikacją nowatorską, interesująco napisaną, stanowiącą warte zauważenia osiągnięcie naukowe. Jej nowatorstwo wiąże się z odkrywaniem lub odczytywaniem na nowo piśmiennictwa Pierre’a de Coubertina. Jest to dorobek ważny w wymiarze międzynarodowym, w Polsce ciągle bardzo mało znany i wykorzystywany, zwłaszcza w pedagogice. Tym bardziej przedsięwzięcie to należy uznać za wypełniające lukę w literaturze pedagogicznej. Twórca olimpizmu był pedagogiem z szeroką wizją edukacyjną z wyraźnymi oświeceniowymi korzeniami i pozytywistycznymi ideami. Milczą o tym podręczniki historii wychowania. Może dlatego, że o ile nowożytny ruch olimpijski rozwinął się w niebywałym stopniu, o tyle reforma edukacji pozostała zamierzeniem niezrealizowanym, przynajmniej na miarę planów i idei, zarówno wpływowego barona, jak i jego następców. Autorzy książki postawili w centrum swojego zainteresowania międzykulturowość jako naturalną podstawę i cel procesów wychowawczych, nie tylko edukacji olimpijskiej, gdzie jej znaczenie nabiera szczególnego charakteru. Z sukcesem ukazali te wartości olimpizmu, które zdecydowanie wykraczają poza obszar sportu i mogą dzisiaj być szczególnie ważne w pełnym napięć społecznych globalnym społeczeństwie.
