Najazdy węgierskie na Europę Zachodnią są zwykle fragmentarycznie opisywane w opracowaniach naukowych i popularnonaukowych. Tymczasem z kilku powodów temat ten zasługuje na szersze zbadanie i przedstawienie, także w formie popularyzatorskiej. Najbardziej widoczną cechą tych konfliktów jest ich zasięg i czas trwania.
Obejmowały one wyjątkowo rozległe tereny Europy Zachodniej przez prawie kilkadziesiąt lat. Zwykle zasięg ten tłumaczono ruchliwością armii najeźdźców. Jak będzie przedstawione dalej, powody takiego rozmachu były dużo bardziej prozaiczne. W tym celu nakreślono tło polityczne konfliktu.
Kolejnym powodem, dla którego warto przedstawić opisywane zagadnienie, jest wojskowość europejska tego okresu. Z powodu walk obronnych z Węgrami, na kartach kronik pojawiły się liczne opisy ówczesnych sposobów walki. Tutaj również obraz przekazywany przez źródła różni się od obecnych, mylnych stereotypów.
O zwycięstwach obrońców decydowała często szybkość manewrów, wykonywanych przez jazdę. Manewry te i pościgi za uciekającymi Madziarami świadczą o użyciu lekkiej konnicy. Warto przypomnieć, że w pierwszej połowie X wieku strzemiona w Europie Zachodniej dopiero wchodziły w użycie, podczas gdy Węgrzy stosowali je powszechnie. Dawało im to więc pewną przewagę...
