Dwutomowa monografia to pionierskie opracowanie dotyczące cenzury w sztuce polskiej po 1989 roku. Na ponad 1000 stronach autorzy kreślą prawne, społeczne, historyczne i w końcu artystyczne tło tego zagadnienia.
Książka, jako pierwsza publikacja z tego zakresu opiera się na dogłębnej analizie źródeł. W sposób kompleksowy analizuje problematykę ograniczenia wolności ekspresji artystycznej w III Rzeczypospolitej.
Publikacja obejmuje dwa uzupełniające się ujęcia – prawne (tom 1) oraz historyczne, z uwzględnieniem politycznych i społecznych aspektów zjawiska (tom 2).
Tom pierwszy zawiera analizę problematyki wolności artystycznej wypowiedzi w polskim systemie prawnym na tle kontekstu międzynarodowego, ze szczególnym uwzględnieniem ograniczeń płynących z regulacji prawnokarnych.
Rozważania prowadzone są w oparciu o faktyczne przypadki (m.in. spawy Adama Darskiego i Krzysztofa Kuszeja).
Istotnym novum opracowania jest połączenie refleksji z zakresu dwóch obszarów badawczych: prawa oraz historii i teorii sztuki.
Tom drugi jest próbą narratywizacji dziejów cenzury w sztuce polskiej po 1989 roku.
Na podstawie zgromadzonego materiału faktograficznego autor wychwytuje charakterystyczne jakościowe i ilościowe cechy badanego w czasie zjawiska.
Swoje rozważania wpisuje w szerszy kontekst społeczny, polityczny, artystyczny i medialny, jednocześnie wskazując na symboliczne przełomy, precedensy, ciągi lub korelacje wydarzeń. Uwypuklone zostały także ich implikacje prawne (ze szczególnym naciskiem na sprawę Doroty Nieznalskiej).
Książkę zamyka spis wypadków cenzorskich.?
