Sekwencja jest ciągiem znaków (ruchów, dźwięków, obrazów, symboli) stanowiącym uporządkowaną strukturę według określonej zasady (formuły). Miejsce kolejnego znaku w sekwencji wynika z przyjętej arbitralnie reguły. Każda sekwencja odtwarza pewien porządek. Podczas ćwiczeń z dziećmi z zaburzeniami komunikacji językowej ważne jest naśladowanie ruchów, dźwięków i obrazów.
Poziom pamięci sekwencyjnej warunkuje skuteczność uczenia się języka w formie mówionej i pisanej. Konieczne są ćwiczenia uwzględniające linearny odbiór bodźców słuchowych oraz proprioceptywnych (propriocepcja - czucie ułożenia części własnego ciała). Powtarzanie sekwencji sylab (czyli wypowiadanie wyrazów), potem sekwencji wyrazów (wypowiadanie zdań) jest możliwe dopiero wówczas gdy dziecko nauczy się powtarzać (naśladować) ruchy. Najłatwiej jest naśladować ruchy rąk, a dopiero potem ruchy narządów artykulacyjnych.
Naśladowanie sekwencji uderzeń młoteczkiem jest dla dziecka zabawą, ale pełni także ważną funkcję ćwiczenia umiejętności powtarzania dostrzeżonego ruchu. Mowa znika z pola słyszenia tak szybko, że dla wielu dzieci powtórzenie sekwencji dźwięków mowy jest zadaniem zbyt trudnym. Należy więc ćwiczenia rozpocząć od prymarnej stymulacji wzrokowo-ruchowej. Dziecko nie ma wówczas świadomości, że się uczy, co zwiększa efektywność ćwiczeń.
Terapeuta prezentuje sekwencje dwóch/trzech/czterech uderzeń (stuka młoteczkiem w wybrane klocki) i zachęca dziecko do powtórzenia sekwencji. Potem następuje zamiana ról, dziecko prezentuje sekwencję uderzeń dla dorosłego.
