Spis treści:
Wstęp
I. Upadek Związku Radzieckiego a Edward Szewardnadze
II. Powrót Edwarda Szewardnadzego do Gruzji
III. Gruzja na skraju przepaści
IV. Konflikt gruzińsko-osetyński
V. Wojna w Abchazji 1992-1993
VI. Walka o Wąwóz Kodorski w latach 1993-2008
VII. Bunt zwiadystów. Wojna domowa w Gruzji 1992-1994
VIII. Wojna partyzancka z Abchazami w rejonie galskim
IX. Na drodze do stabilizacji
X. W cieniu wielkiego sąsiada
XI. Polityka prezydenta Szewardnadzego wobec islamskich sąsiadów
XII. Terroryzm w Gruzji. Zamachy na prezydenta Szewardnadzego
XIII. Adżaria Asłana Abaszydze
XIV. Ziemie gruzińskie poza granicami Gruzji
XV. Koniec rządów Edwarda Szewardnadzego
XVI. Stosunki Polski z Gruzją. Polonia w Gruzji
Zakończenie
Aneks. Sytuacja etniczna Gruzinów w latach 90. XX wieku
Bibliografia
Spis map
Z wielkim żalem jestem zmuszony konstatować fakt, iż trwający stulecia proces ekspansji i kolekcjonowania obcej ziemi ze strony Rosji trwa i ma miejsce w XXI wieku. Jeżeli Europa i Ameryka, jeżeli cały świat będą dalej milcząco spoglądać na agresywne działania Rosji, gruzińska tragedia może przekształcić się w tragedię światowego formatu słowa te wypowiedziane przez prezydenta Gruzji Eduarda Szewardnadzego stały się prorocze. Po dwóch zwycięstwach Rosji nad Gruzją przyszła kolej na Ukrainę. Tymczasem w latach 20152023 kierownictwo polskiego resortu spraw zagranicznych nie tylko nie podjęło żadnych sensownych kroków w kierunku umocnienia naszej pozycji na arenie międzynarodowej, ale wręcz doprowadziło do izolacji Polski wśród państw Unii Europejskiej. W obliczu potencjalnego zagrożenia naszego kraju rosyjską ekspansją podejmowano zaskakujące decyzje, których efektem był zmierzch polskich wpływów na postsowieckim Wschodzie, z trudem wypracowanych w poprzednich dekadach. Mogliśmy obserwować, jak prominentni politycy polscy zaciekle atakując Rosję w sferze werbalnej jednocześnie podejmowali decyzje zbieżne z jej racją stanu. W tym miejscu nasuwa się pytanie czy działania te wynikały ze zwykłej ignorancji czy też były owocem głębokiej operacji specjalnej przeprowadzonej przez rosyjską Służbę Wywiadu Zewnętrznego (SWR), która w swych działaniach opiera się na mechanizmie korupcyjnym. Odpowiedź znajdziemy na kartach niniejszej pracy, obserwując zmagania prezydenta Eduarda Szewardnadzego o utrzymanie niepodległości i integralności Gruzji.
O autorze:
Piotr Borawski (ur. 1951 r. w Warszawie), jest doktorem nauk historycznych. W latach 1991-2019 pracował w MSZ. W 1994 r. jako charg daffaires zakładał Ambasadę RP w Kazachstanie, w Ałmaty. W latach 1996-1997 przedstawiciel Ministra Spraw Zagranicznych RP w Gruzji ds. powołania ambasady polskiej w Tbilisi. W latach 1997-2000 jako charg daffaires kierował Ambasadą RP w Gruzji. W latach 2003-2007 był konsulem w ambasadzie polskiej w Mołdawii. W latach 2009-2010 przewodniczący NSZZ Solidarność Pracowników Służby Zagranicznej. W latach 2010-2015 radca w Ambasadzie RP w Moskwie. W latach 2015-2017 kierownik wydziału wizowo-paszportowego w Konsulacie Generalnym w Petersburgu. W latach 2022-2024 przewodniczący NSZZ Pracowników Służby Zagranicznej w MSZ. Jego zainteresowania naukowe wiążą się z kilkunastoletnim pobytem w Azji Środkowej, Rosji, Mołdawii oraz na Kaukazie. Koncentrują się wokół zagadnień etniczno-politycznych i wyznaniowych Azji Środkowej i Kaukazu, a także wokół dziejów ludności tatarskiej zamieszkującej nasze dawne, wschodnie Kresy. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych zamieszczonych w polskich, gruziński, saudyjskich, tureckich i mołdawskich czasopismach, a także pięciu książek. Obecnie pracuje nad monografią o udziale Polaków w rywalizacji rosyjsko-brytyjskiej o Azję Środkową i Kaukaz.
