Czy wiesz jak bawić się ze swoim dzieckiem? Ponad połowa rodziców przyznaje, że tego nie umie. Większość z nich grając w grę planszową lub czytając książeczkę nudzi się i myśli o zupełnie innych sprawach.
Prawie 90 proc. dorosłych twierdzi, że nie ma czasu na zabawę z dzieckiem, a ¾ uważa, że ich dzieci bawią się głównie przy pomocy nowych technologii. Dzieje się tak, ponieważ rodzicom często brakuje pomysłów na zabawę, a dzieci szukają najprostszych możliwości rozrywki. - Tymczasem zabawa nie musi być z założenia rozwijająca i kreatywna - wyjaśnia Izabela Kieś, terapeutka z fundacji Słyszę Mówię Czuję. - Przede wszystkim ma być czasem poświęconym maluchom z radością i ochotą.
Czas spędzony z dzieckiem na zabawie
Z badania „Rodzice pod presją” przeprowadzonego przez instytut Millward Brown na zlecenie firmy Hoop Polska, jednoznacznie wynika, że wpływ mają na to wygórowane wymagania i wyobrażenia rodziców na temat pożytków, jakie ma przynieść czas spędzany z dzieckiem. Jeśli już się bawić, to musi z tego wynikać jakaś korzyść. Najlepiej, gdy jest natychmiastowa – np. sprawne wyliczanie nazw afrykańskich zwierząt, czy znajomość kolejnych stu angielskich słówek. Dotyczy to nawet rodziców najmłodszych dzieci. - Dorośli, świadomi ciążącej na nich odpowiedzialności, popełniają błąd, traktując czas poświęcony dziecku śmiertelnie poważnie. Wchodząc do dziecięcego pokoiku zamieniają się w nadętych nauczycieli - mówi Izabela Kieś. - Szukają poważnych podręczników, każą dziecku siedzieć i uważnie słuchać… i nie wygłupiać się. A dzieci kochają wygłupy, zabawę, śmiech. Trzeba wykorzystać tę skłonność dzieci i dać im to, co lubią… zabawne wyliczanki, śmieszne rymowanki, piosenki. Sami możemy przy tym świetnie się bawić. Byle być razem!
Świetna zabawa
Nie musisz więc wciąż kupować nowych zabawek dla dziecka, aby zapewnić mu radość. Ale jeżeli bardzo zależy ci na tym by to była zabawa kreatywna, wystarczy to, co masz pod ręką.
Poniżej kilka podpowiedzi na zabawy dla dzieci w domu.
Cyferka
Wydrukuj, napisz literę lub cyfrę, którą dziecko zna. Może to być także jakiś prosty kształt, figura geometryczna. Poproś dziecko, aby ułożyło nitkę, na kartce, na napisanym znaku. Po kilku próbach z różnymi sznurkami, spróbujcie ułożyć kształt patrząc na znak, a w kolejnych próbach zasłońcie znak i spróbujcie tworzyć kształt z pamięci.
Koraliki
Przygotujcie zestaw koralików, guzików, nożyczki, sznurek, włóczkę lub tasiemkę. Nawlekajcie różne koraliki, tworząc bransoletkę, naszyjnik. Uważaj, aby dziecko nie połknęło koralików (uszy i nos też są w niebezpieczeństwie - zachowaj czujność). Taki guzikowo-koralikowy naszyjnik może być upominkiem dla kogoś bliskiego i na pewno będzie cudowną zabawą dla dziecka.
Przyjaciel
Przygotuj motek miękko zaplecionej włóczki, nożyczki, guziki, wstążki, materiał dowolny, patyk (znaleziony lub kupiony np. w sklepie remontowo-budowlanym; nazywany jest często po prostu wałkiem sosnowym; to czysty, okrągły „patyk” o długości około 1 m). Motek musi być na tyle miękki, aby można było wsunąć w niego patyk. Przytnij patyk do wybranej długości i umieść na jego końcu motek. Taką „głowę” ozdabiacie oczami, którymi są przyszyte lub przyklejone guziki, koraliki. W podobny sposób tworzycie buzię, nos, a nawet uszy. Do głowy można przywiązywać kawałki włóczki tworząc włosy. Mogą być w różnych kolorach, długościach. Tutaj Twoje dziecko decyduje, jakiego chce stworzyć „przyjaciela”. Z kawałka tkaniny tworzymy ubranko. Jeśli nie mamy umiejętności szycia, możemy po prostu zrobić supeł w rogu tkaniny i także nabić na patyk, poniżej głowy. Na rogach tkaniny można zawiązać supełki, które spełnią funkcję rączek.
Sokole Oko
Ułóż kilka szpulek nici, motków wełny, kawałków wstążek obok siebie w rzędzie. Na początek wybierz 3 elementy. Poproś dziecko, aby przez chwilkę przyjrzało się ułożonym rzeczom. Poproś, by zasłoniło oczy (w praktyce jednak sprawdza się lepiej oparcie głowy o kolana lub odwrócenie się, gdyż pokusa do podglądania jest ogromna :). Zmień jeden element w ułożeniu (zabierz go, lub połóż w innej kolejności). Poproś dziecko, by otworzyło oczy i wskazało, co się zmieniło.
Oprac. Katarzyna Wierzba